Nadat ik gestopt was met mijn studie Nederlands vond ik het hoogtijd worden om weer eens een boek voor mezelf te lezen. Ik besloot de Bruna in te duiken, niet wetende wat er op dit moment eigenlijk populair is. Om de feloranje kaft van Vita kan je niet heen, en de prijs viel ook mee. Dus ik besloot deze dan maar te nemen. Ik rekende af en las de eerste paar bladzijdes in een sneltreinvaart. Geen idee wat dit boek allemaal teweeg zou brengen.
Lezers, dit is geen treinleesboek. Dit moet je alleen op je zolderkamer lezen, je mascara hoofd bedekt voor de buitenwereld. Dit is vreselijk en dramatisch. Hoe vaak heb ik wel niet tegen de mensen in mijn omgeving moeten verklaren wat voor een vreselijk rotboek ik aan het lezen was. Tranen met tuiten en ik kon niet meer stoppen met huilen. Maar oh oh wat was het eigenlijk mooi, en wat voel je je na het lezen verbonden met de personages. Na twee weken kon ik het boek nog niet loslaten, en droomde ik nog steeds over Vita. Ik vond het zo’n verschrikkelijk aangrijpend verhaal.
Het is een liefdesverhaal waarbij het meisje aan borderline lijdt. Ze zal nooit gelukkig kunnen zijn, behalve als ze dood gaat. Daarom besluit haar vriend uit liefde haar te helpen met haar zelfmoord. Het deed me een beetje denken aan komt een vrouw bij de dokter. Een hip Amsterdams stel met een rijk en boeiend leven wordt getroffen door de dood. Het is vlot geschreven en je leest het in een ruk uit. Mits je je tranen onder controle kunt houden, las anders af en toe een pauze in.
