10 mei 2014

Kleine meisjes in Amsterdam

Ik geef het niet graag toe, maar deep down under ben ik gewoon een meisje 'uit de provincie'. Een boerentrien. Een wereldvreemde dorpeling. Het grootste deel van mijn leven ben ik opgegroeid in een dorp. En dorpjes zijn fijn, warm en veilig. En de grote boze buitenwereld is dan soms best ver weg. Inmiddels woon ik in een échte stad, met een buslijn en meerdere stations. Wauw. Maar ik word nog altijd herinnerd aan mijn 'roots'. Zeker na een dag struinen door Amsterdam.1907284_535197933255287_8495345194827844248_n
  • Een dagje in Amsterdam met Marianne resulteert dat ik door al die scheurende fietsers van mijn sokken word gereden terwijl ik mijn blik op Googlemaps gericht houd.
  • De Westerkerk in Amsterdam? De Albert Cuyp? De Pijp? Ik vul het in op Googlemaps. Zou werkelijk niet weten waar dat allemaal zit, tot ik er vlak voor sta.
  • Ik weet het verschil tussen een metro en tram nog steeds niet, haal het dan ook altijd door elkaar. Volgens mij kunnen ze beide heel goed zowel boven- als ondergronds rijden.
  • De enige achterblijver bij het rode stoplicht ben ik, terwijl de rest van de voetgangers al lang 'aanvoelt met het stadse zesde zintuig' wanneer ze kunnen oversteken.
  • En als ik dan toch ga, altijd met iemand samen, grijp ik me aan diegene vast en hoop ik dat we veilig de overkant halen. Zucht.
  • Maar ja soms moet je wat om ergens te komen. Als je een keer naar de Yoghurt Barn wilt bijvoorbeeld, waar Marianne op haar blog al eens een stukje over schreef. Of als je persé de nieuwe Forever21 wilt bezichtigen (om vervolgens gillend weer naar buiten te rennen) en ach het voelt ook wel als een dagje vakantie, zo'n grote stad.

 Follow my blog with Bloglovin

1 opmerking:

Anouk zei

Blaricum is ook een dorp..

Volgers